سرمو گذاشتم هر شب بر روی شونه دردام

با یه قایق کاغذی من زدم به دل دریا

روی این دلم هزار زخم پره از درد به ناحق

من شدم سیاهی شب پر نورم سکوت مطلق

دیگه دنیام واسه من تاریکه زندگی کوره رهی باریکه

آخر قصه ی من نزدیکه

این منم از همه جا وا مانده از همه مردم دنیا رانده

رانده و خسته و تنها مانده

میشه صد سال که گل عشق توی باغچم پژمرد

من نوشتم دوست دارم خیلی ساده ولی خط خورد

دیگه دنیام واسه من تاریکه زندگی کوره رهی باریکه

آخر قصه ی من نزدیکه ...

این منم از همه جا وا مانده از همه مردم دنیا رانده

رانده و خسته و تنها مانده ...